Lezingen

Ciel Grommen (1989) extended her training in architecture at the University of Leuven (2012) with a master in contemporary art at the HEAD in Geneva (2015). What follows is a trans-disciplinary practice, based on intense fieldwork in well-defined contexts, academic research and collaborations with a close network of people and institutions. With models, maps, furniture, installations, events and stories, this shared art practice tries to invent new narratives of co-habitation.

Works have been exhibited in C-mine Genk; Artsonje Art Centre, Seoul; Live In Your Head Gallery, Geneva; Z33, centre for contemporary art, Hasselt; Vai, Antwerp; Red Cross Museum, Geneva... Works even more often appear in the "real" world, such as Petit Chateau, asylum centre in Brussels, in the post box of a neighbour, on the Aldi parking lot of Borgloon, at the foot of the terril of Winterslag...

At this moment I am starting a PHD in the arts at LUCA school of arts Ghent, in the research cluster Art, Pedagogy and Society. In the past I have been working on a freelance basis for KULeuven architecture department, Z33, Bozar and A+ architecture in Belgium, Bitbook publisher, Gijs Van Vaerenbergh, Ief Spincemaille, Dirk Claessen & Hedwig Snoeckx ...

Tina De Gendt is historica en auteur. In 2014 verscheen van haar ‘Turkije aan de Leie’ (Lannoo, 2014) over 50 jaar Turkse migratie naar Gent. Dit boek vormde de basis voor tal van migratie-erfgoedprojecten. Ze is een veel gevraagde expert rond migratiegeschiedenis en erfgoed in diversiteit. Sinds 2018 reist ze voor het Gentse Stadsmuseum STAM de superdiverse wijken af op zoek naar verborgen stadsgeschiedenissen in het kader van het project De Vierkante Kilometer. In haar nieuwste boek ‘Ons Gedeeld Verleden’ (Academia Press, 2023) geeft ze een scherp pleidooi voor radicale democratisering van de erfgoedpraktijk in de superdiverse samenleving.

This Belgian artist of Rwandan origin, born in 1987, graduated from the Architecture section at La Cambre and gave up her profession to devote herself entirely to her passion: artivism (designating the works of militant artists). Her objective as an artist is to carry a message that promotes the decolonization of mentalities and public space in Belgium. She first made a name for herself in 2012 by participating in the Biennale of Contemporary African Art, Dak’art where she presented 1994.

“A commemorative and autobiographical work. It depicts a sadly daily scene of a Belgian family of Rwandan origin watching the news during the time of the genocide. 1994 is both a step towards a necessary catharsis for the Rwandan diaspora and an unpublished testimony for the rest of society. A testimony too often overshadowed by other issues related to immigration, or by the very modesty of a generation cut off from its culture and feeling its pain as illegitimate.“

More recently, the artist became known for the temporary installation PeopL in which she melted the ice replica of the equestrian statue of the late monarch Leopold II. This installation first took place on October 6, 2018. This list is far from exhaustive, but it does speak to the interests of the creator of the Queen Nikkolah character.

In addition to being an artivist, Laura is also a researcher at Ghent University. She could have chosen to enter the race for representation to which the cultural and artistic institutions of the capitalist ideology such as Bozar, Africalia or the Africa Museum invite us. They would have people believe that life is a competition between individuals to get access to the increasingly rare positions within these institutions. Queen Nikkolah recently responded to the siren call of the institutions with a performance entitled Radical Absence. A reliable source who works for a DGD-funded institution happened to be at a meeting one day where the agenda was “How to neutralize Afro-descendant activists in Belgium? “. These so-called institutions do not hide from the people who bother them that they bother them, but they are usually skilled at doing so in a way that is subtle enough not to incriminate themselves publicly.

Natalia Solano-Meza is an associate professor teaching at the School of Architecture, the Master in Architecture, and the Master in Arts Programs of the University of Costa Rica.

RESEARCH:

Her research explores the relationships between transnational architecture and global powers in colonial/postcolonial contexts. She has written extensively about architectural education in the Global South, the Tropics, climatic adaptation, agricultural landscapes, imperialism and corporate architecture. Her works have been published in Argentina, Colombia, France, Mexico, Portugal, the United Kingdom and the United States.

ONGOING:

The United Fruit Company Spaces in the Caribbean Region of Costa Rica between 1890 and 1930: Railroad Infrastructure, Agricultural Enclaves and Architectural Forms is an interdisciplinary project informed by notions of pollution, toxicity, and environmental degradation focused on the architecture produced by the United Fruit Company.

SERVICE ROLES:

Natalia chairs the Teaching and Curriculum Review Committees at the School of Architecture of the University of Costa Rica. Her work includes strategic planning, reviewing course structure, hosting academic activities, and research in teaching methods for the design professions. Currently, the Committee is working on a complete transformation of the architecture course. Between 2019 to 2022, she was in charge of the Theories and Histories Section at the School. In 2021, she conducted and co-authored the creation of the Commemorative Chair Ofelia Sanou Alfaro, an effort to consolidate architectural histories as a field of study within the University of Costa Rica. She loves swimming, running, labrador retrievers (one in particular), coffee, avocados, and tortilla chips.

Samia Henni is a historian of the built, destroyed and imagined environments. She is the author of the multi-award-winning Architecture of Counterrevolution: The French Army in Northern Algeria (gta Verlag 2017, EN; Editions B42, 2019, FR), which received the 2020 Spiro Kostof Book Award from the Society of Architectural Historians; the editor of Deserts Are Not Empty (Columbia Books on Architecture and the City, 2022) and War Zones (gta Verlag, 2018). She is also the maker of exhibitions, such as Archives: Secret-Défense? (ifa Gallery, SAVVY Contemporary, Berlin, 2021), Housing Pharmacology (Manifesta 13, Marseille, 2020) and Discreet Violence: Architecture and the French War in Algeria (Zurich, Rotterdam, Berlin, Johannesburg, Paris, Prague, Ithaca, Philadelphia, Charlottesville, 2017–22). She was Albert Hirschman Chair (2020-21) at the Institute of Advanced Study in Marseille, and a Geddes Fellow (2021) at Edinburgh School of Architecture and Landscape Architecture. Samia is a member of various boards, including the Board of Directors at the Society of Architectural Historians and the Academic Board of the African Futures Institute. Currently, she teaches at Cornell University, and is working on an exhibition and a book project on the lives and afterlives of France’s nuclear weapons program and wastes in the Sahara, which will be presented in Amsterdam in October 2023.

Sofie De Caigny (1977) is directeur van het Vlaams Architectuurinstituut. Ze is gastprofessor Architectuurkritiek aan het departement Ontwerpwetenschappen van de Universiteit Antwerpen. Sofie De Caigny studeerde Geschiedenis en Cultuurmanagement aan de KULeuven en de universiteit van Barcelona. In 2007 verdedigde ze aan de KULeuven haar proefschrift ‘Bouwen aan een nieuwe thuis. Wooncultuur in Vlaanderen tijdens het interbellum’ dat in 2010 als boek verscheen bij de Universitaire Pers Leuven. In 2016 is ze curator van een tentoonstelling over Vlaamse en Nederlandse architectuur in het Deutsches Architekturmuseum in Frankfurt en was ze lid van de redactie van het Architectuurboek Vlaanderen en co-editor van ‘Autonomous Architecture in Flanders. The Early Works of Marie-José Van Hee, Christian Kieckens, Marc Dubois, Paul Robbrecht and Hilde Daem’. Als directeur van het Vlaams Architectuurinstituut was zij hoofdredacteur van de edities van het Architectuurboek Vlaanderen 13, 14 en 15 (2018, 2020 en 2022). Het VAi won in 2019 onder haar leiding een Ultima – Vlaamse Cultuurprijs voor Onroerend Erfgoed. Van 2014 tot 2022 was Sofie De Caigny Secretaris Generaal van ICAM – International Confederation of Architectural Museums.

Lisa De Visscher is a Belgian architect and author. After her studies of engineer-architect (UGent), she worked as a project manager at the French Institute of Architecture, attached to the Cité de l’Architecture et du Patrimoine in Paris. After several years as a collaborator in international offices such as Baumschlager-Eberle in Switzerland and Neutelings-Riedijk in The Netherlands, Lisa De Visscher began a career as a teacher and researcher at the Faculty of Architecture of the University of Liège in 2009. As current editor-in-chief and director of A+ Architecture in Belgium, she is responsible for the magazine as well as for the program of lectures, exhibitions on architecture since 2018, in collaboration with several partners such as Bozar, VAi, ICA, BMA, la Cellule architecture and the Flemish Bouwmeester.

Ir. Evelien Pieters (1982, Maastricht) is opgeleid als architect aan de Technische Universiteit Eindhoven, en volgde een opleiding cultuurmanagement aan de Antwerp Management School. De afgelopen 10 jaar was ze deeltijds zakelijk leider & projectleider bij AR-TUR in Turnhout. Daarvoor werkte ze onder meer voor het Nederlands Architectuurinstituut (NAi) en het Centrum voor Architectuur en Stedenbouw Tilburg (CAST).

Evelien werkt als zelfstandig projectleider, curator en adviseur aan culturele projecten rond architectuur en stedelijke ontwikkeling. Vanuit haar praktijk in Antwerpen werkt ze voor opdrachtgevers in Nederland en België. Vanaf 2023 bouwt ze aan een nieuw initiatief, PAF (platform voor architectuur & feminisme), waar ze het gesprek wil voeren over een gelijkwaardige en inclusieve architectuurpraktijk.

Dès 2014, Apolline Vranken s’investit au Cercle Féministe de l’ULB et se passionne pour les questions de rapport de genre dans l’espace et d’égalité urbaine. Elle investigue ces thématiques dans son travail de fin d’études Des béguinages à l’architecture féministe publié par l’Université des Femmes en 2018. Diplômée en architecture en 2017, Apolline Vranken travaille pendant plus de deux ans comme chargée de projets pour l’asbl L’Ilot-Sortir du sans-abrisme et comme architecte. Avec la plateforme L’architecture qui dégenre qu’elle a fondée en 2018, elle est également à l’initiative de l’édition belge des Journées du Matrimoine. Aujourd'hui, elle est chercheuse doctorante FRESH-FNRS au sein du laboratoire Hortence de la Faculté d'architecture La Cambre-Horta ULB. Sa recherche porte sur les méthodologies d’une histoire de l’architecture moderne féministe à travers l’analyse du parcours, de l’œuvre et de l’héritage de Simone Guillissen-Hoa, architecte figurant parmi les premières praticiennes en Belgique.

Apolline Vranken is sinds 2014 betrokken bij de Cercle Féministe de l'ULB en is gepassioneerd door vragen over genderverhoudingen in de ruimte en stedelijke gelijkheid. Ze onderzoekt deze thema's in haar eindwerk Des béguinages à l'architecture féministe dat in 2018 door de Université des Femmes werd gepubliceerd. Apolline Vranken studeerde in 2017 af als architect en werkte meer dan twee jaar als projectleider voor de vzw L'Ilot-Sortir du sans-abrime en als architect. Met het platform L'architecture qui dégenre dat ze in 2018 oprichtte, is ze ook initiatiefnemer van de Belgische editie van de Journées du Matrimoine. Vandaag is ze FRESH-FNRS doctoraatsonderzoeker in het Hortence laboratorium van de Faculteit Architectuur La Cambre-Horta ULB. Haar onderzoek richt zich op de methodologieën van een feministische geschiedenis van de moderne architectuur via de analyse van de carrière, het werk en de nalatenschap van Simone Guillissen-Hoa, een van de eerste vrouwelijke architecten in België.

Since 2014, Apolline Vranken has been involved in the Cercle Féministe de l'ULB and is passionate about questions regarding gender relations in space and urban equality. She investigates these themes in her final work Des béguinages à l'architecture féministe published by the Université des Femmes in 2018. Apolline Vranken graduated in architecture in 2017 and worked for more than two years as a project manager for the non-profit organisation L'Ilot-Sortir du sans-abrime and as an architect. With the platform L'architecture qui dégenre that she founded in 2018, she is also the initiator of the Belgian edition of the Journées du Matrimoine. Today, she is a FRESH-FNRS doctoral researcher in the Hortence laboratory of the Faculty of Architecture La Cambre-Horta ULB. Her research focuses on the methodologies of a feminist history of modern architecture through the analysis of the career, the work and the legacy of Simone Guillissen-Hoa, one of the first female architects in Belgium.

Ruth Soenen (MA in de sociale pedagogiek, 1994 en Dr. in de sociale en culturele antropologie, 2009, KU Leuven) bestudeert sinds 20 jaar het alledaagse leven in de westerse wereld. Ze was als senior researcher verbonden aan de Universiteit Gent (1995-2001), de Katholieke Universiteit Leuven (2001-2010) en de Hogeschool voor Architectuur Sint-Lucas (2009-2013) waar ze ook opleidingshoofd van de master interieurarchitectuur was.

Haar wetenschappelijk werk betreft vooral de studie van het leven in de collectief gebruikte ruimte. Ze verricht onderzoek in volkswijken, scholen, grootwarenhuizen, openbaar vervoer, culturele centra en bibliotheken in het kader van het denken over en het werken aan gemeenschap, diversiteit, publieke ruimte en veiligheid.

Vanuit haar expertise in de wetenschap van het alledaagse treedt ze op als adviseur /expert voor o.a de Task Force van het Vlaamse Stedenbeleid (cfr Witboek, Sociale cohesie en diversiteit), de Vlaamse Vervoersmaatschappij De Lijn (mbt veiligheid), Woningcorporaties Nl (Het Nieuwe werken), de culturele sector (LOCUS vzw)(mbt gemeenschap), het bibliotheekwezen (sociaal-ruimtelijke praktijken en interventies), Samenlevingsopbouw,…. En geeft ze advies over etnografische onderzoeksmethodes aan verschillende onderwijsprogramma’s van universiteiten en hogescholen (Huisartsgeneeskunde UA, Grafische vormgeving Sint Lukas Brussel, Human Settlements, KUleuven, Architectuur PHL Diepenbeek, UHasselt, Interieurarchitectuur Artesis UA,… ).

Momenteel is ze zaakvoeder van het onderzoeks- en adviesbureau ‘Simply Community’. Ze is vooral bekend als auteur van ‘Het kleine ontmoeten. Over het sociale karakter van de stad.’ (Garant, 2006).